Joe Biden

	Joe Biden
	politikus
echte namme	Joseph Robinette Biden jr.
nasjonaliteit	Amerikaansk
bertedatum	20 novimber 1942
berteplak	Scranton (Pennsylvania)
etnisiteit	Frânsk ; Iersk ; Ingelsk
partij	Demokratyske Partij
ûnderskiedings	Pres. Frijheidsmedalje 2017
	presidint fan de Feriene Steaten
amtsperioade	2021 – 2025
foargonger	Donald Trump
opfolger	Donald Trump
	fise-presidint fan de Feriene Steaten
amtsperioade	2009 – 2017
foargonger	Dick Cheney
opfolger	Mike Pence
	Amerikaansk senator foar Delaware
amtsperioade	1973 – 2009
foargonger	J. Caleb Boggs
opfolger	Ted Kaufman

Joe Biden (folút: Joseph Robinette Biden jr.; Scranton (Pennsylvania), 20 novimber 1942) is in Amerikaansk jurist en politikus fan 'e Demokratyske Partij, dy't fan 2021 oant 2025 de 46e presidint fan 'e Feriene Steaten wie. Foartiid wied er fan 2009 oant 2017 ûnder Barack Obama de 47ste fise-presidint fan 'e Feriene Steaten, en dêrfoar hied er 36 jier lang sit yn 'e Amerikaanske Senaat foar de steat Delaware. Hy stie der lang om bekend dat er wat in rûchhouwer wie, dy't geregeldwei aparte of ûnbedoeld pynlike útspraken die.

Biden wie twaris de kandidaat fan 'e Demokratyske Partij foar it Amerikaanske presidintskip: yn 2020 wûn er de presidintsferkiezings fan dat jier en folge er Donald Trump op as presidint. Yn 2024 moast er him fanwegen syn geastlike ôftakeling likernôch hûndert dagen foar de presidintsferkiezings fan dat jier út 'e striid weromlûke om plak te meitsjen foar syn fise-presidinte Kamala Harris.

As presidint boude er de Amerikaanske ekonomy wer op nei de koroanapandemy. Hy loek de Amerikaanske troepen werom út Afganistan, mar helle tagelyk de bannen mei de Amerikaanske bûnsgenoaten oan. Op it persoanlike flak waard it libben fan Biden tekene troch de dea fan syn earste frou en dochter by in ferkearsûngemak yn 1972 en troch it ferstjerren fan syn âldste soan Beau oan harsenkanker yn 2015.

Libben

Jonkheid en oplieding

Biden waard yn 1942 berne yn Scranton, yn 'e Amerikaanske steat Pennsylvania, as de soan fan Joseph Robinette Biden sr. (1915–2000), in sakeman fan mingd Ingelsk-Frânsk etnysk komôf, en dy syn frou Catherine Eugenia Finnegan (1917–2010), dy't fan Jean neamd waard en út in Ierske famylje kaam. Biden wie de âldste fan fjouwer bern yn in roomske húshâlding. Hy hie in suster, Valerie, en twa bruorren, Francis en James. It hiele gesin moast earst in stikmannich jierren by pake en beppe oan memmekant ynwenje om't Joe Biden sr. finansjeel yn 'e nederklits rekke wie.

Yn 1953, doe't Biden alve jier wie, ferhuze de húshâlding nei Claymont, yn 'e steat Delaware, dêr't Joe Biden sr. in hannel yn twaddehâns auto's opsette. Fan dy tiid ôf hiene se it wat rommer. Biden gie nei de middelbere skoalle oan 'e Archmere Academy te Claymont, dêr't er yn it Amerikaansk fuotbalteam spile, en yn 1961 eineksamen die. Oanslutend studearre er oan 'e Universiteit fan Delaware yn Newark, dêr't er op 'e nij Amerikaansk fuotbal spile, no foar it universiteitsteam, de Delaware Fightin' Blue Hens. Yn 1965 studearre er ôf mei in bachelorstitel yn twa haadfakken, skiednis en politikology. Dêrnei skreau er him yn oan 'e rjochteskoalle fan 'e Universiteit fan Syracuse, te Syracuse yn 'e steat New York, dy't er útkeas om't syn faam dêr ek studinte wie. Syn masterskip yn de rjochten behelle er yn 1968, al fûn er nei eigen sizzen syn rjochtestúdzje it saaiste ding dat er ea by de ein hân hie.

Hoewol't de Feriene Steaten yn dy tiid de tsjinstplicht ynfierd hiene, tsjinne Biden nea yn 'e Fjetnamoarloch. Earst krige er ntl. ferskate kearen útstel om syn stúdzje ôf te meitsjen, en letter waard er ôfkard op grûn fan in astmatyske oandwaning dy't er as teenager hân hie. Om't sawol syn heite as syn memme famylje tige negatyf tsjin it ynnimmen fan alkohol oanseach, waard Biden gehielûnthâlder. Hy stammere oant er yn 'e tweintich wie, mar wist dat te oerwinnen troch oerenlang foar de spegel poëzij foar te dragen.

Trouwen en húshâlding

Doe't er yn 1964 in spring break (krookjefakânsje) op 'e Bahama's trochbrocht, kaam Biden dêre yn 'e kunde mei Neilia Hunter, in Amerikaanse út in begoedige fermidden yn Skaneateles yn 'e steat New York, dy't studearre oan 'e Universiteit fan Syracuse. Op 27 augustus 1966 trouden se te Skaneateles, tsjin 'e beswieren fan har famylje tsjin syn roomske eftergrûn yn. Se krigen trije bern, Joseph Robinette Biden III (1969–2015), dy't Beau neamd waard, Robert Hunter Biden (1970), dy't Hunter neamd waard, en Naomi Christina Biden (1971–1972).

Op 18 desimber 1972, doe't se oan it winkeljen wiene foar de kryst, rekken Biden syn frou en bern belutsen by in slim ferkearsûngemak, wêrby't har auto op in krusing fan 'e sydkant ôf raamd waard troch in frachtwein. Sawol Neilia Hunter Biden as har ienjierrige dochterke Naomi kamen dêrby om it libben, wylst Beau Biden in brutsen skonk hie en Hunter Biden in plassebasisfraktuer en lichtere ferwûnings.

Nei't Joe Biden fiif jier lang widner en allinnichsteand heit west hie, wertroude er op 17 juny 1977 mei Jill Tracy Jacobs, in skoaljuffer út Willow Grove yn Pennsylvania, mei wa't er yn 1975 yn 'e kunde kommen wie op in troch ien fan syn bruorren beävensearre blind date. Mei syn twadde frou krige Biden ien bern, Ashley Blazer Biden (1981), dy't sosjaal wurkster waard. Syn soan Beau waard de prokureur-generaal fan Delaware en tsjinne as auditeur-militêr by it Amerikaanske Leger yn Irak, foar't er op 30 maaie 2015 mei 46 jier oan in harsentumor kaam te ferstjerren. Biden syn oare soan Hunter waard abbekaat en polityk lobbyist yn Washington, D.C.

Iere politike karriêre

Yn 1968 rûn Biden in healjier lang staazje by in abbekatekantoar, wêrnei't er in hoartsje as pro deo-abbekaat wurke en doe in baan fûn by in abbekatekantoar yn Wilmington (Delaware). Yn dy tiid fielde er him mear oanlutsen ta de pleatslike Republikeinen as ta de Demokraten, mar doe't de Republikeinen besochten en meitsje him partijlid, hold er de boat ôf fanwegen syn ôfwearze fan 'e lanlike Republikeinske lieder Richard Nixon. Yn 1969 rjochte Biden mei in partner in eigen abbekatekantoar op, mei as namme Biden & Walsh. Yn 'e hjerst fan datselde jier stelde er him as Demokraat kandidaat foar de distriktsrie fan New Castle County, en wûn dêrby mei in romme marzje ien fan 'e sitten. Dêrnei wied er fan 1970 oant 1972 njonken syn wurk as abbekaat ek riedslid.

Senator

Yn 1972 die Biden mei oan 'e ferkiezings foar ien fan 'e beide sitten fan Delaware yn 'e Amerikaanske Senaat, en wûn op 'e nij. Doe't oan 'e ein fan dat jier syn frou en dochter omkamen by it auto-ûngemak, liet er it yn him omgean om syn politike karriêre op te jaan, mar dat waard him troch partijgenoaten ûntpraat. It ferlies hie him lykwols ferfolle fan lulkens en twifels op it mêd fan syn leauwe. Letter fertelde er dat er yn dy snuorje graach jûns let yn efterbuerten omkuierje mocht, op 'e siik nei slaanderij. Hy sei: "Ik hie [earder] net witten dat ik by steat wie ta it fielen fan sa'n razernij [...] Ik hie it gefoel dat God my freeslik bedondere hie."

Begjin 1973 waard Biden mei de minimumâldens fan tritich jier de op seis nei jongste senator yn 'e Amerikaanske skiednis. Hy fertsjintwurdige dêrnei 36 jier lang Delaware yn 'e Senaat, fan 3 jannewaris 1973 oant 15 jannewaris 2009. Yn dy perioade waard er seis kear werkeazen, en hy einige as de op trije nei langst sittende senator fan it hiele lân. Hy wie (net tagelyk) foarsitter fan ferskate senaatskomitees, wêrûnder it Komitee foar Bûtenlânske Betrekkings, it Komitee oangeande de Rjochterlike Macht en de Ynternasjonale Gearkomste foar de Behearsking fan Narkoatika.

Biden wie in tsjinstanner fan 'e Earste Golfoarloch tsjin Irak yn 1991, dy't in reäksje wie op 'e Iraakske ferovering fan Koeweit. Mids 1990-er jierren spile er as fûleindich foarstanner fan Amerikaansk yngripen yn 'e Bosnyske Oarloch in wichtige rol by it ta stân bringen fan 'e Amerikaanske yntervinsje yn dat konflikt. Yn 2002 stimde er foar de resolúsje dy't de Twadde Golfoarloch mooglik makke, mar neitiid fersette er him tsjin it belied fan presidint George W. Bush, dat de Feriene Steaten bestrûpte yn 'e slepende Irakoarloch. Fierders hied er in liedende rol by it reälisearjen fan 'e Violence Against Women Act, in wet dy't frouljusmishanneling yn 'e Feriene Steaten oanpakte. Njonken syn politike karriêre wie Biden fan 1991 ôf fierders wurksum as adjunkt-heechlearaar oan 'e rjochteskoalle fan 'e Widener Universiteit yn Wilmington.

Fise-presidintskip

Twa kear die Biden mei oan 'e Amerikaanske presidintsferkiezings, yn 1988 en yn 2008, mar beide kearen waard er yn 'e Demokratyske foarferkiezings troch oare gadingmakkers ferslein. Yn 2008 waard er lykwols neitiid troch de winner fan 'e foarferkiezings, senator Barack Obama fan Illinois, frege om dy syn running mate (fise-presidintskandidaat) te wurden. Biden gie dêrop yn, en tegearre mei Obama fersloech er dat jiers by de eigentlike ferkiezings de Republikeinske presidintskandidaat John McCain en dy syn running mate Sarah Palin. Sadwaande waard er op 20 jannewaris 2009 ynsward as de 47ste (en de earste roomske) fise-presidint fan 'e Feriene Steaten. Yn 2012 wûnen Obama en hy in twadde termyn, troch de Republikeinen Mitt Romney en Paul Ryan te ferslaan.

As fise-presidint en foarsitter fan 'e Senaat (in funksje dy't keppele is oan it fise-presidintskip) wie Biden djip behelle yn it beslútfoarmingsproses fan it regear-Obama op alle mêd. (Dat wie frij útsûnderlik foar in Amerikaanske fise-presidint, dy't nei de ferkiezings oer it algemien op in sydspoar ranzjearre wurdt.) Doe't Obama yn 2009 de Amerikaanske ekonomy nei de Bankekrisis wer op streek en út 'e resesje helpe woe mei in stimulearringspakket foar de Amerikaanske ynfrastruktuer (wegen, brêgen, spoarlinen, kanalen, ensfh.), krige Biden it tafersjoch oer dy ynvestearrings. Syn fermogen om mei Republikeinen yn it Amerikaanske Kongres te ûnderhanneljen (in fermogen dêr't Obama sels net of amper oer beskikte troch gebrek oan ûnderfining en om't er as te links sjoen waard), wie krúsjaal foar de gearwurking fan 'e beide partijen op it mêd fan belestings, ekonomyske stimulâns, de fêststelling fan 'e jierlikse begrutting, de krises oangeande it skuldeplafon en it foarkommen dat de Amerikaanske ekonomy by it 'fiskale klif' del knoffele.

Hoewol't er in yn 'e wol ferve politikus wie en bepaald net dom, stie Biden derom bekend dat er geregeldwei taktleaze en ûnhandige útspraken die, wêrmei't er himsels polityk sjoen gauris yn 'e pine sette. Sa seid er begjin 2007 oer Obama: "Ik bedoel, dat is de earste gewoane Afro-Amerikaan dy't mûlryp en yntelligint en skjin en in aardich útsjende keardel is, ik bedoel, moaier kinne je 't net krije." Mei dizze ûnbedoeld rasistyske útspraak ûndermine er syn eigen presidintskampanje fan 2008. Earder hied er al in soartgelikense flater makke doe't er it oer de grutte Yndiaaske ymmigrantemienskip yn Delaware hie.

Yn april 2009 beäntwurde Biden in fraach oer de hearskjende bargegryp mei te sizzen dat er it syn famylje ôfriede soe om it fleantúch of de metro te nimmen. Soks wurke fansels de ûngerêstens ûnder de befolking yn 'e hân, en it Wite Hûs kaam dan ek daliks mei it boadskip dat Biden it sa net bedoeld hie en dat dit net de miening fan it regear wie. Dat ynsidint late derta dat Biden yn in hiele rige komyske tillefyzjeprogramma's op 'e hak nommen waard as in healewizenien dy't der mar wat op los eamele, in yndruk dy't noch fuortsterke waard troch in ynsidint út 2008, doe't er by in kampanjegearkomste Chuck Graham, in steatssenator fan Missouri, eefkes yn it sintsje sette woe. Hy frege de man doe troch de mikrofoan ferskate kearen om stean te gean, wat Graham lykwols net oprêde koe om't er yn 'e rolstoel siet. Ditoangeande rôp Biden oantinkens op oan Dan Quayle, in oare Amerikaanske fise-presidint dy't him oates en toates ferprate, mar it ferskil wie dat Quayle it oansjen fan in arrogante omkoal hie, wylst Biden nettsjinsteande syn nuvere opstigings dochs rûnom as in ynnimlik persoan beskôge wurdt. Sa't syn eardere kollega-senator Lindsey Graham fan Súd-Karolina sei: "As der gjin flaters wiene, soe der gjin Joe wêze. Hy is ien dy't je wol lije meie moatte."

Oan 'e ein fan syn fise-presidintskip ûntfong Biden op 12 jannewaris 2017 út 'e hannen fan Barack Obama de Presidinsjele Frijheidsmedalje, de heechste Amerikaanske boargerlike ûnderskieding.

Ferkiezingskampanje fan 2016

Wannear't in Amerikaanske presidint syn twadde termyn úttsjinne hat (wat it maksimum is foar in presidint), is it ornaris wizânsje dat syn fise-presidint it stokje oernimt en him ferkiesber stelt foar de folgjende termyn fan it presidintskip. By de Amerikaanske presidintsferkiezings fan 2016 gie dat oars, mei't Biden him net ferkiesber stelde. Dat hie te krijen mei it djippe fertriet dêr't er mei ompakte nei it ferstjerren fan syn soan Beau oan in harsentumor yn maaie 2015, mar ek oan it oantrúnjen fan Barack Obama en oare lieders fan 'e Demokratyske Partij om fan dielname oan 'e ferkiezingsstriid ôf te sjen. Yn Hillary Clinton, dy't it by de foarferkiezings fan 2008 ôflein hie tsjin Obama, mienden de Demokraten in poerbêste en ûnferslaanbere kandidaat te hawwen, temear om't út 'e Republikeinske foarferkiezings de eksintrike sakeman Donald Trump as winner te foarskyn kaam. Dyselde waard doe noch rûnom sjoen as ien dy't as presidintskandidaat net serieus te nimmen wie en dêrom net winne koe. It rûn lykwols oars, mei't Clinton nipt ferslein waard troch Trump.

Tuskenlizzende jierren

Nei't er as fise-presidint plak makke hie foar Mike Pence, de running mate fan Trump, waard Biden eare-heechlearaar oan 'e Universiteit fan Pennsylvania. Teffens skreau er in autobiografy, Promise Me, Dad, dy't yn 2017 útkaam en dêr't er foar op in promoasjetoernee troch it lân gie. Tsjin 2019 soed er neffens The New York Times mear as $15 miljoen fertsjinne hawwe oan boekferkeapen en oan salaris foar it hâlden fan lêzings. Underwilens spriek Biden him geregeldwei út tsjin ferskate punten fan 'e polityk fan Trump, wêrûnder it bûtenlânsk belied en Trump syn ûntkenning fan klimaatferoaring. Ek makke er ferskate kearen syn stipe dúdlik foar homorjochten. Yn 2018 hold Biden de lykrede op 'e begraffenis fan 'e troch Trump ferspijde Republikeinske senator John McCain, mei wa't Biden goed befreone rekke wie yn syn tiid yn 'e Senaat.

Ferkiezingskampanje fan 2020

Nei trije jier ûnder it presidintskip fan Trump, dat benammen gaos feroarsake en it imago fan 'e Feriene Steaten om utens gâns skea tabrocht hie, lange it lân nei feroaring. Biden waard sjoen as it bêste alternatyf foar Trump. Op 25 april 2019 stelde Biden him dêrom ferkiesber foar de Amerikaanske presidintsferkiezings fan 2020. Yn 't earstoan liek er de favoryt foar de oerwinning, mar in skandaal om syn soan Hunter hinne, dy't belutsen west hawwe soe by korrupsje yn 'e Oekraïne, smiet in skaad oer syn kampanje. Trump hold út dat Joe Biden syn ynfloed yn it bûtenlân brûkt hawwe soe om syn soan de hân boppe de holle te hâlden. Biden sels ûntstried dat yn alle toanaarden. Yn septimber 2019 die bliken dat Trump de Oekraynske presidint Volodymyr Zelensky ûnder druk set hie om in formeel ûndersyk nei de Bidens te iepenjen. Dat late ta it Oekraïneskandaal yn 'e Amerikaanske polityk en ta Trump syn (earste) impeachment yn it Hûs fan Offurdigen yn desimber 2019.

By de earste foarferkiezings fan 'e Demokratyske Partij, dy't yn febrewaris yn Iowa holden waarden, sloech Biden noch gjin dûk yn in pakje bûter en lieken syn kânsen op 'e oerwinning fersjoen. Yn maart oppenearre er him lykwols frij hommels as de favoryt. Hy fersloech by de foarferkiezings û.o. Pete Buttigieg, de homoseksuele boargemaster fan South Bend (Indiana), senator Amy Klobuchar út Minnesota en senator Elizabeth Warren út Massachusetts. Syn lêste rivaal, de âlde sosjalist Bernie Sanders, in senator foar Vermont, joech (mei omreden fan 'e oangeande koroanapandemy) op 8 april 2020 de striid op, wêrnei't de Demokratyske nominaasje Biden net mear ûntgean koe. Hy keas Kamala Harris, in heal swarte, heal Yndiaaske froulike senator út Kalifornje, as syn running mate.

Yn 'e kampanje foar de eigentlike presidintsferkiezings, dy't op 3 novimber 2020 holden waarden, stelde Biden him op as in fermoedsoener. Hy woe de Feriene Steaten, dy't ûnder it presidintskip fan Donald Trump slim polarisearre rekke wiene, wer ta ien naasje ferienje. Dy opstelling stie yn skril kontrast ta it moddergoaien en de oanhâldende fertochtmakkings oan syn adres dêr't Trump him skuldich oan makke. De koroanapandemy drukte in swier stimpel op 'e ferkiezings, wêrby't foar in grut part oer de post stimd waard. Biden rôp syn efterban op om dat safolle mooglik te dwaan, mar Trump besocht de yntegriteit fan it stimmen oer de post mei bewearings fan stimbusfraude te ûndergraven, ek al levere er dêrfoar gjin inkeld stekhâldend bewiis. Fan gefolgen stimden fral Demokraten oer de post, wylst Republikeinen op ferkiezingsdei opkamen. Om't yn in protte steaten earst de stimmen teld waarden dy't op ferkiezingsdei útbrocht wiene, liek it op 'e jûn nei de ferkiezings dat Trump wûn hie. Mar doe't yn 'e folgjende dagen de poststimmen teld waarden, helle Biden him yn krúsjale steaten as Wiskonsin en Michigan fluch yn, en nei in neiltsjebitend spannende ekstra pear dagen ek yn 'e swingsteaten Pennsylvania, Nevada en Arizona, en sels yn Georgia, dat foartiid sûnt de 1990-er jierren fêst yn Republikeinske hannen west hie. Uteinlik waard Biden pas op 7 novimber troch de grutte Amerikaanske tillefyzjenetwurken ta winner fan 'e ferkiezings útroppen.

De útslach fan 'e presidintsferkiezings fan 2020, dy't Biden yn it Elektoraal Kolleezje wûn mei 306 stimmen tsjin 232 foar Trump.

Yn 'e moannen nei de ferkiezings wegere Trump syn ferlies ta te jaan. Hy die der alles oan om 'e ferkiezingsútslach feroare te krijen, oant en mei it tillefoanysk ûnder druk setten fan ferkiezingsfunksjonarissen. Mar wertellings yn ferskate steaten joegen gjin oare resultaten en de mear as fyftich rjochtsaken dy't Trump en syn meistanners oanspanden, waarden troch rjochters nei de foddekoer ferwiisd. Mei syn praat oer stimbusfraude ûndergroef Trump moedwillich it fertrouwen fan it Amerikaanske elektoraat yn it ferkiezingssysteem; dat kaam de Republikeinen djoer te stean doe't it mei late ta de Demokratyske oerwinning yn 'e ferkiezings foar de Amerikaanske Senaat dy't op 5 jannewaris 2021 yn 'e steat Georgia holden waarden. De Demokraten krigen dêrtroch in nipte mearderheid yn 'e Senaat yn 'e hannen.

Op 20 jannewaris waarden Biden en Harris ynaugurearre as presidint en fise-presidint fan 'e Feriene Steaten by in seremoanje dy't plakfûn yn it skaad fan 'e Bestoarming fan it Amerikaanske Kapitoal. Dêrby wie op 6 jannewaris in breinroere kliber Trump-oanhingers dy't troch de presidint sels opstokele wie, it Amerikaanske Kapitoal binnenkrongen op 'e siik nei "ferrieders", yn wat neitiid algemien omskreaun waard as in gefal fan terrorisme en in besykjen ta it omsmiten fan it legitym keazen regear fan 'e Feriene Steaten. Trump sels keas derfoar om net by de ynauguraasje fan syn opfolger te wêzen, eat dat sûnt 1869 net foarkommen wie en dêr't alle media skande fan sprieken. Biden, dy't by syn ynauguraasje in leeftyd fan 78 jier hie, wie de âldste nije presidint út 'e Amerikaanske skiednis. Teffens wied er, nei John F. Kennedy, de twadde roomske presidint út 'e skiednis fan 'e Feriene Steaten.

Presidintskip

As presidint furdige Biden de American Rescue Plan Act út, in wet dy't bedoeld wie om 'e Amerikaanske ekonomy der wer boppe-op te helpen nei de koroanapandemy en de dêrút fuortkommende resesje. Teffens ûndertekene er de Infrastructure Investment and Jobs Act en de CHIPS and Science Act, wetten ta oanfitering fan 'e ekonomy en ferbettering fan 'e Amerikaanske ynfrastruktuer dy't yn it Amerikaanske Kongres oannommen wiene mei stipe fan sawol de Demokraten as de Republikeinen. Biden stelde de Build Back Better Act op en krewearre derfoar om dy oannommen te krijen, mar it slagge him net om dy troch it Kongres te loadsen. Lykwols, dielen fan dat wetsfoarstel waarden letter opnommen yn 'e Inflation Reduction Act, dy't yn haadsaak bedoeld wie ta bestriding fan 'e ynflaasje en dy't yn 2022 wól troch it Kongres oannommen waard.

Troch it belied fan Biden begûn de Amerikaanske ekonomy wer te draaien as in tierelier, yn 't bysûnder as men dy ferliek mei de haperjende ekonomy fan 'e Jeropeeske Uny. Grutte bedriuwen makken rekôrwinsten en de koersen fan 'e effektebeurzen skeaten omheech. Mar troch de hege ynflaasje murk de sljochtwei Amerikaan dêr mar in bytsje fan en bleau de befolking ûntefreden oer de ekonomyske sitewaasje.

Fierders beneamde Biden de froulike Afro-Amerikaanske rjochter Ketanji Brown Jackson ta lid fan it Amerikaansk Heechgerjochtshôf en wurke er gear mei Republikeinen yn it Kongres om 'e skuldeplafonkrisis fan 2023 te beswarren troch it skuldeplafon te ferheegjen.

Wat de tastream fan ymmigranten fia de grins mei Meksiko nei de Feriene Steaten ta oanbelange, hold Biden in grut part fan 'e drakoanyske maatregels fan it regear-Trump yn stân. Yn jannewaris 2024 joech er syn stipe oan in wetsfoarstel foar in nije ymmigraasjewet, de strangste út 'e resinte Amerikaanske skiednis, dat opsteld wie troch in gearwurkjende groep Demokratyske en Republikeinske senators ûnder lieding fan 'e Demokrate Kyrsten Sinema fan Arizona en de Republikein James Lankford fan Oklahoma. Donald Trump, dy't op dat stuit alwer kampanje fierde foar syn werferkiezing ta presidint by de ferkiezings fan 2024, torpedearre it wetsfoarstel lykwols om't er de ymmigraasjekrisis brûke woe as ferkiezingstema. Nei't hy syn opposysje dertsjin útsprutsen hie, loeken de Republikeinen harren stipe foar it wetsfoarstel yn.

Yn syn bûtenlânsk belied sleat Biden de Feriene Steaten wer oan by it Klimaatfedrach fan Parys. Hy loek alle Amerikaanske troepen werom út Afganistan en makke dêrmei in ein oan 'e slepende Oarloch yn Afganistan. Hy die dat lykwols sa halje-trawalje, dat it late ta gaos en bloedferjitten op 'e Ynternasjonale Lofthaven fan Kabûl, eat dat sterk tinken die oan 'e oerhastige evakuaasje fan Amerikanen by de Fal fan Saigon oan 'e ein fan 'e Fjetnamoarloch yn 1975. As gefolch fan 'e Amerikaanske weromlûking stoarte it troch de Feriene Steaten stipe demokratyske regear fan Afganistan yn en waard de macht yn it lân grypt troch de islamistyske en terroristyske Talibanbeweging.

Nei de Russyske ynfal yn 'e Oekraïne, yn febrewaris 2022, reägearre Biden mei it oplizzen fan sanksjes tsjin Ruslân en mei it leverjen fan sawol humanitêre help as militêre stipe oan 'e Oekraïne. Dat lân waard ek hieltyd tichter by de NATO lutsen, en de tradisjoneel neutrale lannen Sweden en Finlân besleaten troch de Russyske oarlochsdriging sels om lid te wurden fan 'e NATO.

Biden sleat yn septimber 2021 ek AUKUS, in nij militêr bûnsgenoatskip fan 'e Feriene Steaten mei it Feriene Keninkryk en Austraalje, dat de ûntbrekkende skeakel wurde moast tusken de NATO en it ANZUS-pakt (fan 'e Feriene Steaten mei Austraalje en Nij-Seelân). It nije bûnsgenoatskip wie dúdlik rjochte tsjin 'e oanboazjende politike en militêre ynfloed fan 'e Folksrepublyk Sina yn it Fiere Easten. Op datselde mêd spriek Biden ek syn stipe út foar Taiwan (dat troch Sina as in opstannige provinsje sjoen wurdt) en brocht er yn augustus 2023 de lieders fan Japan en Súd-Koreä gear om 'e harren ûnderlinge histoaryske twaspjalt tusken dy beide lannen te oerwinnen en in mienskiplik front tsjin Sina en Noard-Koreä te foarmjen. Dat mienskiplike front waard staljûn as it Amerikaansk-Japansk-Súdkoreaansk trilateraal pakt.

Biden stipe Israel yn it Gazakonflikt, in nije faze fan it Israelysk-Palestynske konflikt yn it Midden-Easten, dat op 7 oktober 2023 begûn mei in grutskalige terroristyske oanfal fan 'e Palestynske fersetsbeweging Hamas op súdlik Israel. Neitiid sette Israel útein mei in militêre kampanje yn 'e Gazastripe wêrby't de hiele ynfrastruktuer fan it gebiet ferneatige waard. Unskuldige boargers waarden by de bombardeminten alhiel net ûntsjoen, skoallen, moskeeën, flechtlingekampen en sels sikehuzen waarden oan ien tried wei bombardearre, en fiedselhelp troch ynternasjonale organisaasjes waard mar by bytsjes en brokjes yn it gebiet talitten, wêrmei't opsetlik hongersneed kreëarre waard. Nei in jier lei it tal direkte Palestynske deaden as gefolch fan 'e Israelyske militêre operaasjes op 44.000, wylst it tal yndirekte stjergefallen troch honger en gebrek oan medyske soarch (neffens in artikel yn it tydskrift The Lancet) rûsd wurde moast op 186.000.^[1] Dêrom waard de Israelyske operaasje troch tsjinstanners yomskreaun as in genoside.

Joe Biden, dy't himsels as sionist beskôge, hold lykwols fol dat "wat der yn Gaza bart, gjin genoside is". Hy gie troch mei de frijwol betingstleaze Amerikaanske militêre stipe oan Israel, wylst er oanhâldend bewearde dat er efter de skermen hàst in wapenstilstân útûnderhannele hie. Dy wapenstilstân kaam der lykwols net en mei syn stipe oan Israel sette er yn 'e Feriene Steaten in protte kwea bloed by Amerikanen fan Arabysk komôf en by it progressive diel fan syn eigen Demokratyske Partij. In opinypeiling út maart 2024 liet sjen dat fan alle Amerikanen 36% efter de stipe oan Israel stie, wylst 55% der op tsjin wie. Yn it foarjier fan 2024 late ien en oar ta massale protesten fan studinten oan Amerikaanske universiteiten.

Ferkiezingskampanje fan 2024

Hoewol't Biden himsels by de kampanje foar syn earste termyn as presidint presintearre hie as in tuskenpaus dy't gjin werferkiezing foar in twadde termyn sykje soe, stelde er him op 25 april 2023 dochs foar dy twadde termyn ferkiesber. Hy wie derfan oertsjûge dat hy de iennichste wie dy't in werferkiezing foarkomme koe fan Donald Trump, dy't ûnderwilens de hiele Republikeinske Partij nei syn hân set hie en perfoarst op 'e nij de Republikeinske presidintskandidaat wurde soe. Biden syn kandidatuer waard behindere troch it feit dat er mei syn net-ôflittende stipe foar Israel syn skippen fierhinne efter him ferbaarnd hie by de grutte (en ornaris Demokratysk stimmende) Arabyske mienskip yn 'e krúsjale swingsteat Michigan. Dat hie him by de presidintsferkiezings noch raar opbrekke kinnen as it safier kommen hie. Lykwols wûn er de foarferkiezings fan 'e Demokratyske Partij mei gemak om't der gjin serieuze tsjinkandidaat meidie. It wie bekend dat Biden geastlik net sa skerp mear wie as fjouwer jier earder, mar it earste presidinsjele debat mei Donald Trump, op 27 juny 2024, resultearre foar him yn in sjenant debakel, wêrby't er net út syn wurden komme koe, healwei de tried fan syn sinnen kwytrekke en yn it algemien in geastlik betize yndruk makke en ûnbegryplike wartaal útsloech. Trump die it yn it debat ek net bêst, mar yn ferliking mei Biden wie hy mei ôfstân de winner.

Pas doe waard foar de measte Demokraten dúdlik hoe grut de geastlike ôftakeling fan Biden wie. It holp net dat it Wite Hûs bekend makke dat de presidint tenei gjin eveneminten mear bywenje soe nei acht oere jûns, sadat er op 'e tiid op bêd koe. Demokratyske kiezers kearden har massaal ôf fan Biden en yn 'e opinypeilings wie te sjen dat er de krúsjale swingsteaten Wiskonsin, Michigan en Pennsylvania mei gjin mooglikheid noch winne koe. Sels yn steaten dy't men fêst yn Demokratyske hannen tocht hie, lykas Firginia, Minnesota, Nij-Meksiko en Nij-Hampshire, drige Biden ferslein te wurden troch Trump. It waard dêrmei dúdlik dat Biden de presidintsferkiezings net mear winne koe, net sasear om't er net mear geastlik kapabel wie, mar om't er dat net mear liek te wêzen en om't er dêrtroch ûnferkiesber wurden wie. De redaksjes fan ferskate kranten dy't de Demokratyske Partij tradisjoneel stypje (lykas The New York Times) stelden foar om yn it plak fan Biden in oare Demokratyske presidintskandidaat oan te stellen. Hieltyd mear foaroansteande partijleden en donors fan jild foar de Demokratyske ferkiezingskampanje sleaten har dêrby oan.

Biden liek steech fol te hâlden oan syn eigen gelyk, oant er op 21 july, likernôch hûndert dagen foar de ferkiezing, ynienen oerstaach gie en himsels weromloek as presidintskandidaat. Mar inkele oeren letter spriek er syn stipe út foar syn fise-presidint Kamala Harris. Binnen in stikmannich dagen sleaten de oare Demokraten har dêrby oan, en op 6 augustus waard Harris op 'e Demokratyske Nasjonale Konvinsje yn Chicago formeel oanwiisd as de presidintskandidaat foar de Demokratyske Partij. Neitiid die sy der alles oan dat mar mooglik wie om it Amerikaanske elektoraat foar har te winnen. Har kampanje stiek yn syn optimisme en hoop foar de takomst skerp ôf tsjin it moddergoaien fan Trump, dy't boppedat ferskate kearen oankundige dat er wraak nimme soe op al syn tsjinstanners sadree't er wer presidint wie. Nettsjinsteande dat keas by de ferkiezings op 5 novimber in mearderheid foar de Amerikanen foar Trump. Biden reägearre op 'e útslach mei in taspraak wêryn't er Trump lokwinske mei syn oerwinning en him in "freedsume en oarderlike" machtsoerdracht ûnthiet.

Boarnen, noaten en referinsjes

Boarnen, noaten en/as referinsjes:

↑ Khatib, Rasha; McKee, Martin; en Yusuf, Salim, Counting the Dead in Gaza: Difficult but Essential, yn: The Lancet, 2024, 404 (10449), s. 237–238.

Foar boarnen en oare literatuer, sjoch ûnder: Notes en References, op dizze side.

Wikimedia Commons

Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory Joe Biden fan Wikimedia Commons.

[1] Khatib, Rasha; McKee, Martin; en Yusuf, Salim, Counting the Dead in Gaza: Difficult but Essential, yn: The Lancet, 2024, 404 (10449), s. 237–238.

[1]