Kees Brusse

	Kees Brusse
	akteur
	Kees Brusse (1978)
	persoanlike bysûnderheden
nasjonaliteit	Nederlânsk
berne	26 febrewaris 1925
berteplak	Rotterdam
stoarn	9 desimber 2013
jierren aktyf	1936-2004
prizen	Gouden Televizierring 1982
	offisjele webside
	(in) IMDb-profyl

Kees Brusse (Rotterdam, 26 febrewaris 1925 - Laren (N-H), 9 desimber 2013) wie in Nederlânsk akteur, filmregisseur en senarioskriuwer, dy't dat wurk kombinearre mei wurk foar radio (û.o. harkspulspiler), telefyzje en reklame (û.o foar Shell en Zwitserleven).

Biografy[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Kees Brusse is in soan fan auteur en sjoernalist Marie Joseph Brusse en operasjongster Antje Ebes. Hy hie seis bruorren en healbruorren, Ytzen Brusse (filmmakker), de sjoernalist Jan Brusse, Peter Brusse (sjoernalist/programmamakker), Mark Brusse (byldhouwer), de betiid ferstoarne Marie Joseph jr. en arsjitekt Henk Brusse.

Brusse gie nei de MULO. De toanielskoalle woe him net hawwe; as akteur/regisseur wie er autodidakt.

Brusse wenne oant jannewaris 2013 yn Perth, Austraalje. Maart 2011 wie er wer efkes yn Nederlân. Hy ferklearre dat er him noch altyd Nederlanner fielde en dat de presintaasje fan syn biografy 'Herinneringen: ovatie aan het leven' yn it ynstitút foar Byld en Lûd yn Hilversum as in waarm bad oanfield hie. Ier yn 2013 kaam Brusse foar altyd werom yn Nederlân en wenne er yn it Rosa Spier Hûs yn Laren^[1], dêr't er 9 desimber 2013 stoar.^[2]

Brusse wie njonken syn wurk ek maatskiplik aktyf; hy wie ambassadeur fan de organisaasje Greenwisheen, in poadium foar minsken dy't harren fakbekwamens, kreätiviteit en talinten brûke wolle foar inisjativen op it mêd fan natoer, miljeu en duorsumens. Hy hat ek de Kees Brusse Stichting yn it libben roppen foar de emansipaasje fan de âlderein.

Wurkpaad[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Toaniel[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Kees Brusse makke 1941 mei 16 jier syn toanieldebút as Pietje Puck yn Boefje by it Gemeentlik Teaterbedriuw Amsterdam. In jier letter yn 1942 spile er yn De mooiste ogen van de wereld en yn 1943 by it Sintraal Toaniel laat fan Cees Laseur. Mei Laseur en Wim Ibo makke er dêrnjonken kabaret. Fan 1945 ôf, nei de befrijding, wurke Brusse yn it kabaret fan Wim Sonneveld. Mei it ynternasjonaal kabaretselskip fan Rudolf Nelson makke er in toernee troch Switserlân. Yn de jierren 1948-49 reizge Brusse mei syn Toanielgroep C6 troch Yndoneezje. Fan 1952 oant 1954 joech Brusse artistyk lieding oan de Rotterdamske Komedy en arbeide dêr op mei dramaturge Anna Blaman en Mieke Verstraete dy't letter syn frou wurde soe.

Brusse kombinearre by it opgong meitsjen fan de tillefyzje it wurk foar dat nije medium troch deis yn de studio te stean en jûns op it toaniel. Oant de iere jierren '60 hat er dat útholden. Brusse hat ûnder oaren foar Toanielgroep Teater, de Haachske Komedy, it Amsterdamsk Toaniel en de Nederlânske Komedy wurke.

Yn syn toanieltiid hat Brusse in eigen styl ûntwikkele dy't die nij wie. Gjin oerdreaune gebaren of gedragen stim, mar in ynbannige, natuerlike manier fan spyljen.

Film[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Hy makke alve jier âld syn debút mei de rol fan de broer fan Merijntje yn de film Merijntje Gijzen's Jeugd.

Filmregisseur[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Al yn de jierren fyftich liet Brusse syn interesse yn de jongerein yn it turbulinte tiid sjen. Films as De paraplu en Het gerucht pleitsje foar seksuele foarljochting oan jongeren (films makke fanwege Stichting Pro Juventute).

As regisseur krige Brusse respekt mei Mensen van morgen dat in tydsbyld jout troch ynterviews mei jonge lju. Ek yn Gedachten over het seksuele leven van de mens gie Brusse yn petear mei jongeren oer seksuele ûnderfiningen en fantasyen. Dy film waard makke fanwege de Nationale Federatie voor de Geestelijke Volksgezondheid.

Vader is zo stil de laatste tijd is in opfallende produksje meidat Brusse dêryn tagelyk auteur, produsint, regisseur, akteur as kameraman is. Dy film, dy't it âlder wurden as tema hat, is allinne op fideo útbrocht.

Radio en telefyzje[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Brusse hie foarearst op de radio súkses mei Kobus Rarekiek. Dêrnei wie er te hearren yn de rol fan de soan yn de twawyksklike harkspulsearje De familie Doorsnee, skreaun troch Annie M.G. Schmidt en útstjoerd fan oktober 1952 oant en mei april 1958 fan de VARA. Yn de jierren 1950 spile er mei Wim Kan yn it ymprovisaasjeprogramma Blokkade de radiomansjes Zoutlegger en Doordouer.

Njonken syn optredens yn harkspullen wie Brusse te hearren yn Babyzitten, wêryn't er as babysitter de yn 'e hûs fûne grammofoanplaten fan kommintaar foarseach, en yn Tante Truus, wêryn't er saneamde fragen fan harker beändere.
Lettere hichtepunten wiene Onder de mensen (twa seizoenen ein jierren 1970), ynterviews mei minsken oer libben en wurk, en Kees Brusse leest voor… uit het leven van Dick Trom of Pinokkio (AVRO, ein jierren 1980).

Ek op tillefyzje wie Brusse geregeldwei te sjen. Hy makke produksjes lykas Pension Hommeles (de earste Nederlânske telefyzjerige), Maigret (mei Brusse yn de rol fan kommissaris Maigret), Tussen wal en schip, Man van alledag en Mensen zoals jij en ik. Lette die er mei oan de spulprogrammas, bygelyks Wie van de Drie as panellid njonken Albert Mol, Martine Bijl en Sonja Barend.