Lânkeltyske talen

Ut Wikipedy
Lânkeltyske talen
algemien
oare namme(n) Kontinintaal Keltyske talen
lokaasje Frankryk, Sintraal-Jeropa,
noardlik Itaalje, it Ibearysk
Skiereilân
tal talen 5-9
tal sprekkers († 2e iuw)
taalbesibskip
taalfamylje Yndo-Jeropeesk
   ● Keltysk
      ● Lânkeltysk
subgroepen Gallysk
Keltibearysk
Lepontysk

De Lânkeltyske talen of Kontinintaal Keltyske talen foarmje in taalgroep binnen de gruttere Keltyske taalfamylje, dy't fiif oant njoggen útstoarne talen omfettet. De namme fan dize taalkloft slacht op 'e oarsprong fan dizze talen op it fêstelân fan Jeropa, en ûnderskiedt se fan 'e oare grutte Keltyske taalgroep, de noch libbene Eilânkeltyske talen, dy't fan âlds op 'e Britske Eilannen sprutsen wurde.

Skiednis[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Hoewol't de Eilânkeltyske talen hjoed de dei sprutsen wurde yn mar in lyts hoekje fan Noardwest-Jeropa, wie it areaal fan alle Keltyske talen mei-inoar yn it earste milennium f.Kr. folle grutter. Doedestiden sprate it him nammentlik út oer de noardwestlike helte fan it Ibearysk Skiereilân, oer hiel Galje (it tsjintwurdige Frankryk) en oer de dellings fan 'e Ryn en de Donau oant op 'e noardlike Balkan en yn wat no Hongarije is. De Keltyske folksgroep fan 'e Galaten krong sels troch yn Lyts-Aazje, dêr't hja har nei wenjen setten yn 'e omkriten fan it moderne Ankara, in gebiet dat nei harren Galaasje kaam te hjitten.

Al dy gebieten waarden neitiid lykwols ferovere troch de Romeinen, en ûnder harren bewâld waarden de Keltyske talen op it Jeropeeske fêstelân stadichoan ferkrongen troch it Latyn (of yn it gefal fan it Galatysk, troch it Gryksk). Tsjin it begjin fan 'e Midsiuwen wiene sadwaande alle Keltyske talen útstoarn, behalven dy op 'e Britske Eilannen.

It Bretonsk, dat tsjintwurdich noch op it Frânske skiereilân Bretanje sprutsen wurdt, is in Brytoanyske taal dy't nau besibbe is oan it Welsk en fral oan it Kornysk. It moat yn 'e Iere Midsiuwen nei Bretanje ta brocht wêze troch lânferhuzers dy't fan 'e Britske Eilannen kamen. Hoewol't wol suggerearre is dat it (sterk ôfwikende) Fanneteeske dialekt fan it Bretonsk in Gallysk substraat hat,[1] en hoewol't de Bretonske taalkundige François Falc'hun miende dat it Bretonsk streekrjocht fan it Gallysk ôfstamme, wiist histoarysk en taalkundich bewiismateriaal oars út.

De fersprieding fan 'e Keltyske talen yn Jeropa yn 'e Aldheid.

Talen[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Utstoarne Lânkeltyske talen út 'e Aldheid binne:

Fierders binne der noch ferskate talen út 'e Aldheid dy't mooglik ek ta de Lânkeltyske talen heard hawwe, mar wêrfan't soks net mei wissichheid te sizzen falt om't se mar hiel fragmintarysk oerlevere binne. Hjirby giet it om:

Klassifikaasje[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

De klassifikaasje fan 'e Keltyske talen is de wittenskip it noch altyd net oer iens, wat benammentlik it gefolch is fan brekme oan primêre gegevens. Mei oare wurden: der binne tefolle talen dêr't te min fan oerlevere is om ta in slutende yndieling te kommen. In protte taalkundigen meitsje lykwols gebrûk fan 'e tradisjonele yndieling yn Lânkeltyske (of Kontinintaal Keltyske) en Eilânkeltyske (of Ynsulêr Keltyske) talen. Dêrby wurdt derfan útgien dat de dúdlike ferskillen dy't hjoed de dei besteane tusken de Brytoanyske talen (Welsk, Kornysk en Bretonsk) en de Gaelyske talen (Iersk, Skotsk-Gaelysk en Manksk) pas ûntstien binne nei't de Kelten har op 'e Britske Eilannen nei wenjen setten.

Guon saakkundigen binne lykwols fan tinken dat de Brytoanyske talen nauwer besibbe binne oan it Lânkeltyske Gallysk, en sokken hâlde in nijere yndieling oan yn P-Keltysk en Q-Keltysk. Dy nammen binne ûntliend oan in taalkundige ûntwikkeling wêrby't beskate wurden dy't yn 'e Gaelyske talen begjinne mei in k- of kw-klank (q) yn 'e Brytoanyske talen ferskood binne nei in p oan it wurdbegjin (ferlykje Iersk ceathair mei Welsk pedwar, "fjouwer"; en Iersk cúig mei Welsk pump, "fiif"). Neffens dizze teory soene de Gaelyske talen har it earst fan 'e Proto-Keltyske oertaal ôfskaat hawwe, en dêrút wurde dan alle yn ferhâlding mei de Brytoanyske talen argayske skaaimerken fan 'e Gaelyske talen ferklearre.

De tradisjonele yndieling yn Lânkeltyske en Eilânkeltyske talen hat ûnder taalkundigen lykwols noch altyd fierút de measte oanhing. Dêrby moat men wol goed betinke dat de oantsjutting Lânkeltysk in sammelterm is foar ferskate groepen dy't wierskynlik op ien hichte stiene mei de Eilânkeltyske talen. Om't der mar sa'n lyts bytsje fan 'e Lânkeltyske talen oerlevere is, hat in bettere klassifikaasje oant no ta lykwols net mooglik west. Hjirûnder in skematysk oersjoch fan dizze yndieling:

Boarnen, noaten en referinsjes[boarne bewurkje]

Boarnen, noaten en/as referinsjes:
  1. Galliou, Patrick, en Jones, Michael, The Bretons, Oxford, 1991 (Blackwell), ISBN 0 63 11 64 065.

Foar boarnen en oare literatuer, sjoch ûnder: References en Bibliography, op dizze side.