Organyske arsjitektuer

Ut Wikipedy
Detail ferwulft en pylders fan de Sagrada Família (Antoni Gaudí)
Goetheanum yn Dornbach
Fallingwater fan Frank Lloyd Wright

Organyske arsjitektuer is in streaming yn de arsjitektuer dy't om 1900 hinne opgong makke. De streaming ûntstie út in sykjen nei in nije 'styl' dy't yn de eigen tiid passe moast, sûnder it brûken fan stylkenmerken út it ferline. Teffens besiket de organyske arsjitektuer in oplossing te jaan foar de sterke yndustrialisearring en it brûken fan nije materialen. Al sûnt de santiger jierren hat de organyske arsjitektuer in soad omtinken foar duorsummens en leefberens.

Wichtige grûnlizzers fan de organyske arsjitektuer binne Antoni Gaudí, Friedensreich Hundertwasser, Rudolf Steiner, Frank Lloyd Wright, Imre Makovecz en Louis Sullivan.

Organyske arsjitektuer hat gjin mienskiplike skaaimerken oan 'e bûtenkant, omdat it yn organyske arsjitektuer om in manear fan wurkjen en efterlizzende prisipes giet, yn stee fan in yn 't foar bepaald byld. Organyske arsjitektuer wurdt dêrom hast nea as in gearhingjende boustyl beskreaun.

Ien fan de útgongspunten is dat de funksje de foarm bepaalt, wat ek wol Form Follows Function (FFF) neamd wurdt.

Foarbylden fan organyske arsjitektuer:

Ferneamde arsjitekten fan dizze boustyl[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Literatuer[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

  • Organische architectuur, Pieter van der Ree, 2000, Zeist, útjouwerij Vrij Geestesleven.

Keppeling om utens[bewurkje seksje | boarne bewurkje]