Anna Dorothea Therbusch
Anna Dorothea Therbusch | ||
keunstner | ||
Selsportret mei monôkle (1777) | ||
persoanlike bysûnderheden | ||
echte namme | Anna Dorothea Lisiewska-Therbusch | |
nasjonaliteit | Prusysk | |
berne | 23 july 1721 | |
stoarn | 9 novimber 1782 (61 jier) | |
wurkpaad | ||
wurksum as | Skilder | |
streaming | Rokoko | |
bekendste wurk(en) |
Portretten | |
offisjele webside | ||
RKD-profyl |
Anna Dorothea Therbusch (Berlyn, 23 july 1721 - dêre, 9 novimber 1782) wie in Poalsk-Dútske keunstskilderes. Har wurk beheart ta de rokoko. Der binne sa'n 200 wurken fan har bewarre bleaun en der wurde teminsten 85 portretten oan har taskreaun.[1]
Libben en wurk
[bewurkje seksje | boarne bewurkje]Anna Dorothea Therbusch wie in dochter fan Georg Lisiewski (1674-1750) en Maria Elisabetha Kahlow. Lisiewski, dy't fan Poalske komôf wie. Hy wie om 1700 nei Berlyn ferhuze en waard dêr portretskilder. Anna Dorothea, har suster Anna Rosina en har broer Christoph krigen ûnderrjocht yn de skilderkeunst fan harren heit. Anna Dorothea en Anna Rosina waarden mei joechei begroete as Wunderkinder fan de skilderkeunst.
Yn 1742 troude Anna Dorothea mei Ernst Friedrich Therbusch (1711 -1773), herbergier fan de Weissen Taube yn Berlyn. Anna Dorothea en Ernst Friedrich krigen sân bern, fan wa't der fiif oerlibben. Fanwegen de soarch foar de húshâlding en de ferwachtings dy gouwen foar in frou út de begoedige boargerij kaam Anna Dorothea amper oan skilderjen ta. Dochs wist se troch middel fan selsstúdzje har styl fierder te ûntwikkeljen.
Earst yn 1760 pakte Therbusch it skilderjen wer op. In jier letter waard se troch hartoch Karel Eugenius fan Württemberg útnûge om oan syn hof yn Stuttgart te kommen. Yn opdracht fan de hartoch skilderde se achtjin supraportes foar de spegelseal fan it Kastiel fan Stuttgart. It slagge Therbusch ek om oan de akademy yn Stuttgart te studearjen. Yn 1763 wurke se in skoft oan it hof fan karfoarst Karel Theodoor fan de Palts yn Mannheim. Under har ferbliuw yn Parys wie Therbusch in beskermeling fan Denis Diderot dy't ek neaken foar har posearre.[2]
Tsjin de ein fan har libben hie hja in soad ûnderskiedingen krigen út Berlyn, Stuttgart en Mannheim. Hja krige dêr tige lukrative opdrachten foar har wurken. Op it lêst krige se keninklike beskerming, nei in protte yntroduksjebrieven fan har beskermhearen yn Parys, Italië, Dútslân en Prusen.[3]
Galery
[bewurkje seksje | boarne bewurkje]-
Jonge frou yn neglizjee, 1769
-
Jupiter en Antiope, 1775
-
De byldhouwer Carl Phillip Glume (1724–1776), om 1775
-
Portret fan Henriette Herz, 1778
-
Selsportret, 1761
-
Selsportret, 1773
Boarnen, noaten en/as referinsjes: |
|