Pieter Nicolaas van Eyck

	Pieter Nicolaas van Eyck
	skriuwer
	Van Eyck yn 1914
	persoanlike bysûnderheden
nasjonaliteit	Nederlânsk
berne	1887
stoarn	1954
	wurk
taal	Nederlânsk
bekendste ; wurk(en)	De tuinman en de dood
prizen	Constantijn Huygenspriis (1947)

Pieter Nicolaas van Eyck (Breukelen, 1 oktober 1887 – Wassenaar, 10 april 1954) wie in Nederlânske dichter, heechlearaar oan de Universiteit Leien en literatuerkritikus. Yn 1947 ûntfong er de Constantijn Huygenspriis foar syn hiele oeuvre. Pieter Nicolaas wie de heit fan arsjitekt Aldo van Eyck.

Van Eyck syn bekendste gedicht is De tuinman en de dood, basearre op in tema fan de Frânske keunstner Jean Cocteau (1889 -1963) út dy syn roman Le Grand Écart. Cocteau syn ferhaal is wierskynlik wer basearre op in soefi-anekdoate fan Rûmy.^[1]

Libben en wurk[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Van Eyck folge it Gymnasium Haganum, die steatseksamen en studearre rjochten yn Leien, dêr't er yn 1914, allinnich op stellingen, promovearre. Dêrnei waard er skofke korrespondint foar de NRC yn Rome, wêrnei't er in pear jier sûnder betelle wurkrûnte redakteur fan it blêd De Beweging wie. Yn 1918 krige er in amtlike funksje op it Ministearje fan Lânbou. Tusken 1920 en 1935 wurke er foar de NRC as korrespondint yn Londen, dêr't er in soad omtinken oan kultuer joech. Yn 1935 waard er beneamd ta heechlearaar Nederlânske taal - en letterkunde oan de Leidske universiteit as opfolger fan Albert Verwey.

Priveelibben[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Hy troude op 28 april 1914 mei Nelly Estelle Benjamins (Suriname, 17 augustus 1891 - Wassenaar, 1971), in frou fan Sefardysk komôf, hikke en tein yn Suriname. ^[2] Yn 1919 ferhuzen hja nei Grut-Brittanje. Sy krigen twa bern: Robert Floris van Eyck, dichter, keunstner en keunstrestaurateur yn Londen, en arsjitekt Aldo van Eyck.

Bibliografy[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Sitaat út *De tuinman en de dood*
(P.N. van Eyckhof, Leiden)

1909 - De getooide doolhof (gedichten)
1910 - Worstelingen (gedichten)
1911 - De sterren (gedichten)
1912 - Uitzichten (gedichten)
1913 - Bevrijding
1916 - De plicht van Nederland
1916 - Over boekkunst en De Zilverdistel (mei J.F. van Royen, juny 1916) ^[3]
1917 - Het ronde perk
1917 - Lichtende golven
1918 - Opgang (gedichten)
1919 - Getijden (gedichten)
1921 - De Iersche kwestie
1922 - Inkeer (gedichten)
1923 - Uren met Platoon
1926 - Voorbereiding (gedichten)
1926 - De tuinman en de dood (Yn: Erts. Letterkundige Almanak)^[4]
1935 - Kritisch onderzoek en verbeelding (ynaugurale rede)
1938 - Over leven en dood in de poëzie
1941 - Verzen 1940 (gedichten)
1943 - Twee gedichten (gedichten)
1945 - Benaderingen
1946 - Broeder Bernard (gedicht)
1946 - De tuin
1946 - Meesters (gedichten)
1947 - Medousa
1949 - Herwaarts (gedichten)
1953 - In memoriam Jacob Israël de Haan
1954 - Herodias, fertaling fan Mallarmés Hérodiade

Keppelingen om utens[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Boarnen, noaten en referinsjes[boarne bewurkje]

Boarnen, noaten en/as referinsjes:

↑ De skriuwer Herman Franke hat de speurtocht nei de boarne fan it gedicht beskreaun yn syn boek De tuinman en de dood van Diana (1999). De anekdoate wie ek de ynspiraasje foar de titel fan Appointment in Samarra fan John O'Hara.
↑ Marlene A. Eilers, Queen Victoria's Descendants (Baltimore, Maryland: Genealogical Publishing Co., 1987), s. 167
↑ Over boekkunst en De Zilverdistel, webstee KB, sjoen 18-11-2020
↑ Erts. Letterkundige Almanak, jrg. 1 (1926)

[1] De skriuwer Herman Franke hat de speurtocht nei de boarne fan it gedicht beskreaun yn syn boek De tuinman en de dood van Diana (1999). De anekdoate wie ek de ynspiraasje foar de titel fan Appointment in Samarra fan John O'Hara.

[2] Marlene A. Eilers, Queen Victoria's Descendants (Baltimore, Maryland: Genealogical Publishing Co., 1987), s. 167

[3] Over boekkunst en De Zilverdistel, webstee KB, sjoen 18-11-2020

[4] Erts. Letterkundige Almanak, jrg. 1 (1926)

[1]

[2]

[3]

[4]