Aichi D3A

Ut Wikipedy
Aichi D3A Val
algemiene ynformaasje
rol Dûkbommesmiter
lân f. oarspr. Japan
makker Aichi Kokuki KK
gebrûk
earste flecht Jannewaris 1938
yn tsjinst 1940
út tsjinst 1945
tal makke 1.495
(479 D3A1)
(1016 D3A2)
grutste brûker Keizerlike Japanske Marine
Trochûntwikkele yn Yokosuka D3Y Myōjo
Aichi D3A1 dûkbommewerpers by de tarieding om op te stigen fan in Japansk fleandekskip moarns 7 desimber 1941 om Pearl Harbor oan te fallen.

De Aichi D3A Type 99 (alliearde koadenamme "Val") is in dûkbommesmiter foar fleandekskippen út de Twadde Wrâldoarloch. It wie de primêre dûkbommewerper fan de Keizerlike Japanske Marine (KJM) en wie belutsen by hast alle KJM-aksjes, ûnder oare de oanfal op Pearl Harbor.

De AichiD3A wie it earste Japanske fleantúch dat yn de oarloch Amerikaanske doelen bombardearre, te begjinnen mei Pearl Harbor en Amerikaanske bases op de Filipinen, lykas de Clark Air Force Base. Se brochten mear alliearde oarlochsskippen te sink as alle oare fleantugen fan de Asmogendheden (Nazi-Dútslân, Italië en Japan).

Skiednis[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Dûkbommesmiter Aichi D3A2

De ûntwikkeling fan de Aichi D3A begûn yn it begjin fan 1936 op basis fan stúdzjes fan de Dútske Heinkel modellen He 66 en He 70. It tastel waard ûntwurpen as in ienmotorige iendekker mei leech oan romp fêstmakkes fleugel en in fêst lâningsgestel en wie de earste folslein metalen dûkbommesmiter en iendekker fan Japan. De Aichi D3A krige dêrnei de oantsjutting (letterlik oerset) "99 type bommewerper brûkt troch fleandekskippen" fan de Keizerlike Japanske Marine. De earste flecht wie yn augustus 1936. Dit earste fleantúch waard noch oandreaun troch in njoggensilinder stjermotor fan it type Nakajima-Hikari-1 mei in fermogen fan 710 pk (523 kW).

In Aichi D3A1 mei in bom oan board giet omheech fan it fleandekskip Zuikaku fan de Keizerlike Japanske Marine op 8 maaie 1942 om de fleandekskippen fan de Amerikaanske Marine oan te fallen by de Slach yn 'e Koraalsee

De produksje fan it type D3A1 begûn yn jannewaris 1938. Dy ferzje krige in 1.075 hk (791 & nbsp; kW) 14-silinder Mitsubishi-Kinsei-44 dûbelstjermotor. Yn totaal waarden 470 fleantugen fan dizze earste searje produsearre oant 1942. Dêrnei waard de opfolger D3A2 makke, dy 't ferbettere aerodynamika en in Mitsubishi-Kinsei-54 motor fan 1300 pk (970 & nbsp; kW) hie en dêr 't 1016 fan boud waarden oant 1944.

Yn 'e hannen fan in betûft piloat wie dit tastel bûtengewoan krêftich en manûvrearber. Neidat it syn bommelêst smiten hie, wie it ek yn steat om in loftgefjocht mei in jager oan te gean en him steande te hâlden - oant yn de middenfaze fan de Pasifyske Oarloch. De Aichi D3A hat yn de hiele oarloch tsjinst dien.

Yn de lêste faze fan de oarloch waard de Aichi D3A yn syn tradisjonele rol ferfongen troch modernere fleanmasines en dêrnei ek brûkt foar kamikazemisjes. As modernere opfolger waard de Yokosuka D4Y Suisei ûntwikkele, dy 't foar it earst fleach yn desimber 1940 en ek tsjinst die oant de ein fan de oarloch.

Technyske gegevens[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Aichi D3A
7.7 mm type 97 masinegewear, standert mg foar fleantugen fan de Japanske marine yn WOII
Parameters Feiten (Aichi D3A2)
Bemanning ien piloat en in navigator/boardskutter [1]
Lingte 10,25 m[1]
Spanwiidte 14,37 m[1]
Hichte 3,33 m[1]
Fleugeloerflak 34,90 m²
Fleugellingte 5,9 m
Klimfaasje 8,30 m/s
Lading 370 kg[1]
Gewicht leech 2.620 kg[1]
Maks. startgewicht 3.800 kg[1]
Draachflakbelêsting 84,20 kg/m²
Krúsfaasje
Heechste faasje 426 km/o op 5.650 m [1]
Tsjinstplafond 10.900 m[1]
Fleanberik 1.550 km[1]
Maks. fleantiid
Oandriuwing ien 14-sylinder-dûbelstjermotor Mitsubishi Kinsei 54 fan 1300 hk[1]
Bewapening twa fêste 7,7-mm-MG's Type 97 nei foaren fjurjend
ien beweechbere 7,7-mm-mg type 99 efteryn de cockpit
ien 250kg-bom ûnder de romp en twa bommen fan 60 kg ûnder de fleugels[1]

Sjoch ek[bewurkje seksje | boarne bewurkje]

Ferlykbere ûntwerpen út deselde tiid:

Boarnen, noaten en referinsjes[boarne bewurkje]

Boarnen, noaten en/as referinsjes:
  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 Kenneth Munson, Die Weltkrieg II-Flugzeuge. Stuttgart, 1973 ISBN 3-87943-302-X, s.38