Deademars (Twadde Wrâldoarloch)

Deademarsen (Todesmärsche yn it Dútsk) wiene de marsen fan finzenen út Nazy-Dútslân tusken nazy-kampen mei it gefaar fan de dea ûnder de Twadde Wrâldkriich. Se barden op ferskate plakken ûnder de holokaust, ûnder mear yn 1939 yn de provinsje Lublin yn Poalen, yn 1942 yn it Reichskommissariat Oekraïne en in gebieten ûnder Dútsk bewâld yn 't algemien. Tusken it neijier fan 1944 en ein april 1945 fûne se op gruttere skaal plak oan it Sovjetfront, fan de nazy-konsintraasjekampen en kriichfinzenekampen yn de nije Reichsgaue, nei kampen yn it eigenlike Dútslân, bûten it berik fan de alliearden. It doel wie bewizen fan misdieden tsjin de minskheid yn de kampen te ferwiderjen en de befrijding fan kriichsfinzenen foar te kommen.
Troch de strieminne omstannichheden en de gewelddiedige hannelwize fan bewakers ferlearen alinne al oan de ein fan de oarloch sa'n 250.000 minsken it libben.

11 maaie 1945: Dútske boargers wurde twongen om lâns de lichems fan Joadske froulju te rinnen dy't by in deademars omkamen