Fjetnamoarloch: ferskil tusken ferzjes

Ut Wikipedy
Content deleted Content added
Almabot (oerlis | bydragen)
No edit summary
Rigel 1: Rigel 1:
{{Wurk}}
{{Wurk}}
De '''Fietnamkriich''' of '''Fietnamoarloch''', wie in wapene konflikt yn it tiidrek fan de [[Kâlde Kriich]]. It konflikt foel foar yn [[Fietnam]], [[Laos]], en [[Kambodja]] fan [[26 septimber]] [[1959]] ôf oant [[30 april]] [[1975]]. De kriich waard útfochten troch it [[kommunisme|kommunistyske]] [[Noard-Fietnam]], stipe troch har kommunistyske bûnsmaten, en de regearing fan [[Súd-Fietnam]], stipe troch de [[Feriene Steaten]] en oare anti-kommunistyske naasjes. De Fietnamkriich wie de earste kriich dy't op de tillevyzje te sjen wie. It wie ek de earste kriich dêr't oer de hiele wrâld mânsk tsjin protestearre waard.
De '''Fietnamkriich''' of '''Fietnamoarloch''', wie in wapene konflikt yn it tiidrek fan de [[Kâlde Kriich]]. It konflikt foel foar yn [[Fietnam]], [[Laos]], en [[Kambodja]] fan [[26 septimber]] [[1959]] ôf oant [[30 april]] [[1975]]. De kriich waard útfochten troch it [[kommunisme|kommunistyske]] [[Noard-Fietnam]], stipe troch har kommunistyske bûnsmaten, en de regearing fan [[Súd-Fietnam]], stipe troch de [[Feriene Steaten]] en oare anty-kommunistyske naasjes. De Fietnamkriich wie de earste kriich dy't op de tillevyzje te sjen wie. It wie ek de earste kriich dêr't oer de hiele wrâld mânsk tsjin protestearre waard.


== Oanlieding ==
== Oanlieding ==
[[File:Gen-commons.jpg|thumb|left|''Fredesbesprekkings yn Geneve'']]
[[File:Gen-commons.jpg|thumb|left|''Fredesbesprekkings yn Geneve'']]
It eardere [[Yndo-Sina]] (Fietnam, Laos en Kambodja) wie sûnt healwei de [[19e ieu]] ûnder [[Frankryk|Frânsk]] bestjoer oant de [[Twadde Wrâldkriich]] dêr in ein oan makke. Yndo-Sina waard troch de [[Japan|Japanners]] beset en yn dy tiid ûnstie in fersetsbeweging, de Vietminh neamd besteande út nasjonalistyske kloften dy't harren krêften bunnelen. Dizze beweging dêr't [[Ho Tsji-Minh]] de grutte lieder fan wie, rjochte harren ynearsten tsjin de Japanners en letter ek tsjin de Frânsken doe't dy nei de Japanske kapitulaasje werom kearden (sjoch: de [[Frânsk-Fienameeske kriich]]). De [[Feriene Steaten]] waard yn dizze kriich belutsen doe't sy de Frânsken militêre stipe joegen. De akkoarden fan Geneve, in fredesferdrach makke yn july [[1954]] in ein oan dizze kriich. De koloniale hearskippij fan Frankryk oer Yndo-Sina einige, Laos en Kambodja waarden selsstannich en Fietnam ferparte yn twa tiidlike sônes (skeidsline de 17e breetegraad). Ek wied er ôfpraat dat yn [[1956]] yn hiel Fietnam ferkiezings hâlden soenen wurde.
It eardere [[Yndo-Sina]] (Fietnam, Laos en Kambodja) wie sûnt healwei de [[19e ieu]] ûnder [[Frankryk|Frânsk]] bestjoer oant de [[Twadde Wrâldkriich]] dêr in ein oan makke. Yndo-Sina waard troch de [[Japan|Japanners]] beset en yn dy tiid ûntstie in fersetsbeweging, de ''"Fietminh"'' neamd besteande út nasjonalistyske kloften dy't harren krêften bondelen. Dizze beweging dêr't [[Ho Tsji-Minh]] de grutte lieder fan wie, rjochte harren ynearsten tsjin de Japanners en letter ek tsjin de Frânsken doe't dy nei de Japanske kapitulaasje werom kearden (sjoch: de [[Frânsk-Fienameeske kriich]]). De [[Feriene Steaten]] waard yn dizze kriich belutsen doe't sy de Frânsken militêre stipe joegen. De akkoarden fan Geneve, in fredesferdrach makke yn july [[1954]] in ein oan dizze kriich. De koloniale hearskippij fan Frankryk oer Yndo-Sina einige, Laos en Kambodja waarden selsstannich en Fietnam ferparte yn twa tiidlike sônes (skiedsline de 17e breedtegraad). Ek wied er ôfpraat dat yn [[1956]] yn hiel Fietnam ferkiezings hâlden soenen wurde.


Al gau die bliken dat de Feriene Steaten gjin fertrouwen hienen yn it fermogen fan de regearings yn Kambodja, Laos en Súd-Fietnam om op eigen kreêft it fierder opkringen fan de kommunisten tsjin te hâlden. Dêrom waard de [[SEATO]] oprjochte mei as doel de ûnôfhinklikens fan dizze lânnen garandearre te kinnen. Wylst de Amearikanen oan Súd-Fietnam stipe taseinen, beloofde [[Sina]] it noarden help by it werstel fan de ynfrastruktuer. Yn oktober 1955 waard yn it suden in referindum hâlden dêr't de befolking har yn útspruts foar ferfanging fan it regear fan [[Bao Dai]] troch syn premier [[Ngo Dinh Diem]], dy't in diktatuer festige. De Noard-Fietnameeske regearing krong oan ta útfiering fan de yn de ''Geneefske akkoarden'' bepaalde ferkiezings sadat Fietnam wer feriend wurde koe. Troch Ngo Dinh Diem waarden de Noardfietnameeske foarstellen lykwols hieltyd ôfwiisd ûnder it mom dat frije ferkiezings yn noarden ûnder de kommunisten net mooglik wie.
Al gau die bliken dat de Feriene Steaten gjin fertrouwen hienen yn it fermogen fan de regearings yn Kambodja, Laos en Súd-Fietnam om op eigen krêft it fierder opkringen fan de kommunisten tsjin te hâlden. Dêrom waard de [[SEATO]] oprjochte mei as doel de ûnôfhinklikens fan dizze lannen garandearre te kinnen. Wylst de Amerikanen oan Súd-Fietnam stipe taseinen, beloofde [[Sina]] it noarden help by it werstel fan de ynfrastruktuer. Yn oktober 1955 waard yn it suden in referindum hâlden dêr't de befolking har yn útspruts foar ferfangen fan it regear fan [[Bao Dai]] troch syn premier [[Ngo Dinh Diem]], dy't in diktatuer festige. De Noard-Fietnameeske regearing krong oan ta útfiering fan de yn de ''Geneefske akkoarden'' bepaalde ferkiezings sadat Fietnam wer ferienige wurde koe. Troch Ngo Dinh Diem waarden de Noardfietnameeske foarstellen lykwols hieltyd ôfwiisd ûnder it mom dat frije ferkiezings yn noarden ûnder de kommunisten net mooglik wie.


== It útbrekken fan de kriich ==
== It útbrekken fan de kriich ==
Fan [[1959]] ôf besiket Noard-Fietnam it rezjym yn Súd-Fietnam te fal te bringen troch it suden yn tanimmende mjitte te ynfiltrearen. It rezjym fan Diem ropt lykwols sels ek in protte ferset op by de befolking. Boeren fersette harren tsjin twongern ferhúzings nei fersterke doarpen, dêr't sy tsjin kommunistyske ynfiltraasje beskerme wêze soenen, mar ek better kontroleare wurde kinne. De ûnrest yn Súd-Fietnam rint hieltyd fierder ta. Op [[20 desimber]] [[1960]] rjochtsje Súdfietnameeske gueriljastriders it Fietnameeske Nasjonale Befrijdingsfront ([[Fietnameeske Nasjonale Befrijdingsfront|NLF]]) op, dy't meastentiids de ''Fietkong'' neamd wurde en dat troch de Noardfietnameeske kommunisten stipe waard. Troch de Amerikaanske presidint [[Eisenhouwer]] wurdt noch mear help stjoerd yn de foarm fan militêre en ekonomyske stipe. Dizze situaasje hie in oantal ynsedinten ta gefolgen, wêrûnder de foarfallen rûn de golf fan Tonkin, dy't úteinlik de direkte oanlieding foar de kriich feroarsake soenen.
Fan [[1959]] ôf besiket Noard-Fietnam it rezjym yn Súd-Fietnam te fal te bringen troch it suden yn tanimmende mjitte te ynfiltrearen. It rezjym fan Diem ropt lykwols sels ek in protte ferset op by de befolking. Boeren fersette harren tsjin twongen ferhuzings nei fersterke doarpen, dêr't sy tsjin kommunistyske ynfiltraasje beskerme wêze soenen, mar ek better kontroleare wurde kinne. De ûnrêst yn Súd-Fietnam rint hieltyd fierder ta. Op [[20 desimber]] [[1960]] rjochtsje Súdfietnameeske gueriljastriders it Fietnameeske Nasjonale Befrijingsfront ([[Fietnameeske Nasjonale Befrijdingsfront|NLF]]) op, dy't meastentiids de ''Fietkong'' neamd wurde en dat troch de Noardfietnameeske kommunisten stipe waard. Troch de Amerikaanske presidint [[Eisenhouwer]] wurdt dêrom noch mear help stjoerd yn de foarm fan militêre en ekonomyske stipe. Dizze situaasje hie in oantal ynsidinten as gefolch, wêrûnder de foarfallen rûn de golf fan Tonkin, dy't úteinlik de direkte oanlieding foar de kriich wurde soe.


Nei in kommunistyske mortieroanfal op de Amerikaanske loftmachtbasis yn it Súdfietnameeske Pleikû, joech presidint [[Johnson]] yn febrewaris [[1965]] it befel Noard-Fietnam te bombardearen. Yn maaie arrivearren de earste grûntroepen yn Súd-Fietnam, dêr't it tal fan tsjin de ein fan it jier oanwaakse wie ta 180.000. It meastepart fan de soldaten die mei as frijwilliger, mar dat oandiel soe gau ferminderen doe't de kriich eskalearre. It optreden fan de Amerikaanske presidint wie wifelend. Hy woe de kriich winnen, mar sûnder neidielige politike gefolgen. De bombardeminten dêr't hy opdracht foar joech (sawol yn Noard- as Súd-Fietnam), kostje in protte slachtoffers ûnder de boagers. Fierder spile mei dat de Fietkong hieltyd hurder begûn mei fjochtsje neigeraden it tal bombardeminten tanommen. It die bliken dat de loftkriich allinnich net genôch wie. Tsjin in fijân dy't oeral oanwêzich is en jin sûnder probleem fermomme koe as boarger is it dreech fjochtsje.
Nei in kommunistyske mortieroanfal op de Amerikaanske loftmachtbasis yn it Súdfietnameeske [[Pleikû]], joech presidint [[Johnson]] yn febrewaris [[1965]] it befel Noard-Fietnam te bombardearjen. Yn maaie arrivearren de earste grûntroepen yn Súd-Fietnam, dêr't it tal tsjin de ein fan it jier fan oanwaakse wie ta 180.000. It meastepart fan de soldaten die mei as frijwilliger, mar dat oandiel soe gau ferminderje doe't de kriich eskalearre. It optreden fan de Amerikaanske presidint wie wifeljend. Hy woe de kriich winne, mar sûnder neidielige politike gefolgen. De bombardeminten dêr't hy opdracht foar joech (sawol yn Noard- as Súd-Fietnam), kostje in protte slachtoffers ûnder de boargers. Fierder spile mei dat de Fietkong hieltyd hurder werom begûn te fjochtsjen neigeraden dat it tal bombardeminten tanomd. It die bliken dat in loftkriich allinnich net genôch wie. Tsjin in fijân dy't oeral oanwêzich is en himsels sûnder probleem fermomme koe as boarger is it dreech fjochtsje.


Tusken [[1965]] en [[1968]] waarde Amerikaanske oanwezigens yn Fietnam hieltyd fierder opboud en begûn de kriich oare foarmen oan te nimmen. Behalve offinsieve bombardeminten moasten de hieltyd swierder wurdende oanfallen fan de Vietcong tsjin hâlden wurd. Dêrfoar moast it oantal soldaten fierder opfierd wurden. It rûn op oant 536.000 troepen yn 1968. Wienen it tal Amerikaanske slachtoffers yn 1965 noch 636, yn 1968 wie dat oprûn ta goed 30.600 Amerikaanske deaden. De Amerikaanske media wie ynearsten posityf oer de Fietnamkriich, mar rûn 1966 en 1967 begûn sy in krityske toan oan te slaan doe't de kriich yn dy tiid eskalearre. Meardere kranten en de grutte tv-sinders begûn fragen te stellen oer Johnson's polityk ten opsicht fan Fietnam. Daarnaast werd hun berichtgeving steeds onnauwkeuriger, waardoor de indruk gewekt werd dat Amerikaanse soldaten gruwelijke moorden pleegden, er geen overwinningen geboekt werden, en dat Amearika yn hopeleaze kriich fersyld rekke wie. It publyk reageare op it grutte tal deaden en wûnene en troch yn hieltyd grutte oantallen te wegerjen yn tsjinst te gean. Dêrtroch waarde de Amerikaanske regearing twong hieltyd mear minsken, fral earmen en swarten sûnder konneksjes, zonder connecties, om in dienst te gaan; rijken konden de dienst makkelijk ontlopen. Dat joech in soad kwea bloed. Tusken 1967 en 1971 stige it persintazje minsken dat tsjinst weiger op morele grûnnen fan 8% oant 43%.
Tusken [[1965]] en [[1968]] waard de Amerikaanske oanwêzigens hieltyd fierder opboud en begûn de kriich oare foarmen oan te nimmen. Behalve offinsive bombardeminten moasten de hieltyd swierder wurdende oanfallen fan de Fietkong tsjin hâlden wurde. Dêrfoar moast it oantal soldaten noch fierder opfierd wurden. It tal rûn op oant 536.000 troepen yn 1968. Wienen de Amerikaanske slachtoffers yn 1965 noch mar 636, dat oantal wie yn 1968 oprûn ta goed 30.600 Amerikaanske deaden. De Amerikaanske media wie ynearsten posityf west oer de Fietnamkriich, mar rûn 1966 en 1967 begûn sy in krityske toan oan te slaan, doe't yn dy tiid de kriich eskalearre. Meardere kranten en de grutte tv-senders begûn fragen te stellen oer Johnson's polityk te opsicht fan Fietnam. Dêrneist waard harren berjochtjouwing hieltyd minder naukeurich, wêrtroch de yndruk wekt waard dat Amerikaanske soldaten grouwélige moarden pligen, en gjin oerwinnings mear behelle waarden, en dat Amearika yn hopeleaze kriich fersyld rekke wie. It publyk reageare op it grutte tal deaden en wûnen en troch yn hieltyd grutte oantallen te wegerjen yn tsjinst te gean. Dêrtroch waard de Amerikaanske regearing twongen mear minsken, fral earmen en swarten sûnder konneksjes, om yn tsjinst te gean; de riken koenen makliker de tsjinst ûntrinnen. Dat joech in soad kwea bloed. Tusken 1967 en 1971 stige it persintaazje minsken dat tsjinst wegere op morele grûn fan 8% nei 43%.


De resulaten wienen min en ein 1968 begûn it saneamde [[Tet-offinsyf]] fan de NLF en Noardfietnameeske troepen op de ferneamste stêden en bases yn Súd-Fietnam. De Amerikaanske ferliessifers rûnen op. It Tet-offinsyf soe it kearpunt yn de kriich wurde. Foar dat offinsyf foarfoel hienen de Amearikanen it idee dat in oerwinning op de Noardfietnamezen mooglik wie, dêrnei waard allinnich noch mar neitocht op hokker wize weromlûking sûnder gesichtsferlies mooglik wie. Het Tet Offensief maakte een einde aan de escalatie van de Vietnamoorlog en vormde het begin van de pogingen van Amerika om zich terug te trekken uit die oorlog. De publieke opinie had zich tegen hem en zijn Vietnamoorlog gekeerd, en Johnson zei openlijk dat hij bereid was tot vredesbesprekingen met de Vietcong. Hij zei ook dat hij niet meer mee zou doen aan de volgende presidentsverkiezingen, die in datzelfde jaar gehouden werden.
De resultaten wienen min en ein 1968 begûn it saneamde [[Tet-offinsyf]] fan de NLF en Noardfietnameeske troepen op de ferneamste stêden en bases yn Súd-Fietnam. De Amerikaanske ferliessifers rûnen op. It Tet-offinsyf soe it kearpunt yn de kriich wurde. Foar dat offinsyf foarfoel hienen de Amerikanen it idee dat in oerwinning op de Noardfietnamezen mooglik wie, dêrnei waard allinnich noch mar neitocht op hokker wize weromlûken sûnder gesichtsferlies mooglik wie. Het Tet Offinsyf makke in ein oan de eskalaasje fan de Fietnamkriich en foarme it begjin fan de besikings fan Amearika om har werom te loken út de kriich. Presidint Johnson ferkleare dat hy ree wie om fredesbesprekkings te hâlden mei de Fietkong en dat er him net wer ferkiesber stelle soe foar de presidintsferkiezings fan dat jier.


== Neisleep ==
== Neisleep ==

De ferzje fan 7 feb 2010 om 19.02

Oan dizze side wurdt noch wurke!

Fier hjir asjebleaft gjin bewurkings út
oant de skriuwer mei de side klear is.


De Fietnamkriich of Fietnamoarloch, wie in wapene konflikt yn it tiidrek fan de Kâlde Kriich. It konflikt foel foar yn Fietnam, Laos, en Kambodja fan 26 septimber 1959 ôf oant 30 april 1975. De kriich waard útfochten troch it kommunistyske Noard-Fietnam, stipe troch har kommunistyske bûnsmaten, en de regearing fan Súd-Fietnam, stipe troch de Feriene Steaten en oare anty-kommunistyske naasjes. De Fietnamkriich wie de earste kriich dy't op de tillevyzje te sjen wie. It wie ek de earste kriich dêr't oer de hiele wrâld mânsk tsjin protestearre waard.

Oanlieding

Fredesbesprekkings yn Geneve

It eardere Yndo-Sina (Fietnam, Laos en Kambodja) wie sûnt healwei de 19e ieu ûnder Frânsk bestjoer oant de Twadde Wrâldkriich dêr in ein oan makke. Yndo-Sina waard troch de Japanners beset en yn dy tiid ûntstie in fersetsbeweging, de "Fietminh" neamd besteande út nasjonalistyske kloften dy't harren krêften bondelen. Dizze beweging dêr't Ho Tsji-Minh de grutte lieder fan wie, rjochte harren ynearsten tsjin de Japanners en letter ek tsjin de Frânsken doe't dy nei de Japanske kapitulaasje werom kearden (sjoch: de Frânsk-Fienameeske kriich). De Feriene Steaten waard yn dizze kriich belutsen doe't sy de Frânsken militêre stipe joegen. De akkoarden fan Geneve, in fredesferdrach makke yn july 1954 in ein oan dizze kriich. De koloniale hearskippij fan Frankryk oer Yndo-Sina einige, Laos en Kambodja waarden selsstannich en Fietnam ferparte yn twa tiidlike sônes (skiedsline de 17e breedtegraad). Ek wied er ôfpraat dat yn 1956 yn hiel Fietnam ferkiezings hâlden soenen wurde.

Al gau die bliken dat de Feriene Steaten gjin fertrouwen hienen yn it fermogen fan de regearings yn Kambodja, Laos en Súd-Fietnam om op eigen krêft it fierder opkringen fan de kommunisten tsjin te hâlden. Dêrom waard de SEATO oprjochte mei as doel de ûnôfhinklikens fan dizze lannen garandearre te kinnen. Wylst de Amerikanen oan Súd-Fietnam stipe taseinen, beloofde Sina it noarden help by it werstel fan de ynfrastruktuer. Yn oktober 1955 waard yn it suden in referindum hâlden dêr't de befolking har yn útspruts foar ferfangen fan it regear fan Bao Dai troch syn premier Ngo Dinh Diem, dy't in diktatuer festige. De Noard-Fietnameeske regearing krong oan ta útfiering fan de yn de Geneefske akkoarden bepaalde ferkiezings sadat Fietnam wer ferienige wurde koe. Troch Ngo Dinh Diem waarden de Noardfietnameeske foarstellen lykwols hieltyd ôfwiisd ûnder it mom dat frije ferkiezings yn noarden ûnder de kommunisten net mooglik wie.

It útbrekken fan de kriich

Fan 1959 ôf besiket Noard-Fietnam it rezjym yn Súd-Fietnam te fal te bringen troch it suden yn tanimmende mjitte te ynfiltrearen. It rezjym fan Diem ropt lykwols sels ek in protte ferset op by de befolking. Boeren fersette harren tsjin twongen ferhuzings nei fersterke doarpen, dêr't sy tsjin kommunistyske ynfiltraasje beskerme wêze soenen, mar ek better kontroleare wurde kinne. De ûnrêst yn Súd-Fietnam rint hieltyd fierder ta. Op 20 desimber 1960 rjochtsje Súdfietnameeske gueriljastriders it Fietnameeske Nasjonale Befrijingsfront (NLF) op, dy't meastentiids de Fietkong neamd wurde en dat troch de Noardfietnameeske kommunisten stipe waard. Troch de Amerikaanske presidint Eisenhouwer wurdt dêrom noch mear help stjoerd yn de foarm fan militêre en ekonomyske stipe. Dizze situaasje hie in oantal ynsidinten as gefolch, wêrûnder de foarfallen rûn de golf fan Tonkin, dy't úteinlik de direkte oanlieding foar de kriich wurde soe.

Nei in kommunistyske mortieroanfal op de Amerikaanske loftmachtbasis yn it Súdfietnameeske Pleikû, joech presidint Johnson yn febrewaris 1965 it befel Noard-Fietnam te bombardearjen. Yn maaie arrivearren de earste grûntroepen yn Súd-Fietnam, dêr't it tal tsjin de ein fan it jier fan oanwaakse wie ta 180.000. It meastepart fan de soldaten die mei as frijwilliger, mar dat oandiel soe gau ferminderje doe't de kriich eskalearre. It optreden fan de Amerikaanske presidint wie wifeljend. Hy woe de kriich winne, mar sûnder neidielige politike gefolgen. De bombardeminten dêr't hy opdracht foar joech (sawol yn Noard- as Súd-Fietnam), kostje in protte slachtoffers ûnder de boargers. Fierder spile mei dat de Fietkong hieltyd hurder werom begûn te fjochtsjen neigeraden dat it tal bombardeminten tanomd. It die bliken dat in loftkriich allinnich net genôch wie. Tsjin in fijân dy't oeral oanwêzich is en himsels sûnder probleem fermomme koe as boarger is it dreech fjochtsje.

Tusken 1965 en 1968 waard de Amerikaanske oanwêzigens hieltyd fierder opboud en begûn de kriich oare foarmen oan te nimmen. Behalve offinsive bombardeminten moasten de hieltyd swierder wurdende oanfallen fan de Fietkong tsjin hâlden wurde. Dêrfoar moast it oantal soldaten noch fierder opfierd wurden. It tal rûn op oant 536.000 troepen yn 1968. Wienen de Amerikaanske slachtoffers yn 1965 noch mar 636, dat oantal wie yn 1968 oprûn ta goed 30.600 Amerikaanske deaden. De Amerikaanske media wie ynearsten posityf west oer de Fietnamkriich, mar rûn 1966 en 1967 begûn sy in krityske toan oan te slaan, doe't yn dy tiid de kriich eskalearre. Meardere kranten en de grutte tv-senders begûn fragen te stellen oer Johnson's polityk te opsicht fan Fietnam. Dêrneist waard harren berjochtjouwing hieltyd minder naukeurich, wêrtroch de yndruk wekt waard dat Amerikaanske soldaten grouwélige moarden pligen, en gjin oerwinnings mear behelle waarden, en dat Amearika yn hopeleaze kriich fersyld rekke wie. It publyk reageare op it grutte tal deaden en wûnen en troch yn hieltyd grutte oantallen te wegerjen yn tsjinst te gean. Dêrtroch waard de Amerikaanske regearing twongen mear minsken, fral earmen en swarten sûnder konneksjes, om yn tsjinst te gean; de riken koenen makliker de tsjinst ûntrinnen. Dat joech in soad kwea bloed. Tusken 1967 en 1971 stige it persintaazje minsken dat tsjinst wegere op morele grûn fan 8% nei 43%.

De resultaten wienen min en ein 1968 begûn it saneamde Tet-offinsyf fan de NLF en Noardfietnameeske troepen op de ferneamste stêden en bases yn Súd-Fietnam. De Amerikaanske ferliessifers rûnen op. It Tet-offinsyf soe it kearpunt yn de kriich wurde. Foar dat offinsyf foarfoel hienen de Amerikanen it idee dat in oerwinning op de Noardfietnamezen mooglik wie, dêrnei waard allinnich noch mar neitocht op hokker wize weromlûken sûnder gesichtsferlies mooglik wie. Het Tet Offinsyf makke in ein oan de eskalaasje fan de Fietnamkriich en foarme it begjin fan de besikings fan Amearika om har werom te loken út de kriich. Presidint Johnson ferkleare dat hy ree wie om fredesbesprekkings te hâlden mei de Fietkong en dat er him net wer ferkiesber stelle soe foar de presidintsferkiezings fan dat jier.

Neisleep