Lockheed P-3 Orion
|
| |
| Rol | Langeôfstânsferkenner en ûnderseeboatbestrider |
| Makker | Lockheed Company |
| Earste flecht | novimber 1959 |
| Yn tsjinst | Augustus 1962 |
| Tal makke | 757 (1961–1990) |
| Grutste brûkers | United States Navy Royal New Zealand Air Force |
| Farianten | |
.jpg)
De Lockheed P-3 C Orion is in telch út in rige patrûljefleantugen fan de Amerikaanske fleantúchfabryk Lockheed (tsjintwurdich ûnderdiel fan Lockheed Martin). Lockheed basearre de Orion op it L-188 Electra ferkearsfleantúch.
Der binne yn totaal 757 P-3's boud. Yn 2012 waard er taheakke by it hantsjefol militêre fleantugen wêrûnder de Boeing B-52 Stratofortress, Boeing KC-135 Stratotanker, Lockheed C-130 Hercules en de Lockheed U-2 dy't it Amerikaanske leger al mear as 50 jier brûkt. De Boeing P-8 Poseidon sil úteinlik de oerbliuwende P-3C-fleamasines fan de Amerikaanske marine ferfange.
Skiednis en beskriuwing[bewurkje seksje | boarne bewurkje]
Yn de jierren fjirtich fan de 20e iuw begûn de searje mei de P-1 Harpoon, yn de jierren fyftich folge troch de Lockheed P-2 Neptune en fan de jierren sechtich ôf op it lêst de P-3 Orion. De P-3 C ferzje wie de modernisearre en ferbettere ferzje fan it oarspronklike P-3 A en lettere P-3 B.
De Orion is in fleanmasine mei fjouwer turboprops ûntwikkele út de sivile Lockheed L-188 Electra. De motoaren binne fan it type Allison T56, krekt as by de Lockheed Hercules. De Orion is in taktysk fleantúch, hat in standert bemanning fan tsien oant tolve persoanen en kin foar ferskate maritime taken ynset wurde. It tastel wurdt gewoanwei bestjoerd troch twa fleaners dy't stipe wurde troch in boardwurktúchkundige. Efter de cockpit sitte fierder de Taktyske Koördinator (Tacco), in Radio/Navigaasje-offisier (NAVCOM), in Radar/MAD/ IRDS/ESM betsjinner (Sensor-3), 2 akoestyske 'harkers' (Sensor-1/2), in In-Flight Technician (IFT, elektro spesjalist) dy't dwaande is mei de bewapening. Dizze taktyske bemanning kin fierder oanfolle wurde troch observeerders en eventueel ekstra bemanningsleden foar ôflossen by lange missys. It maksimaal tastiene oantal minsken oan board is 23. De Orion hat in tige lang úthâldingsfermogen en ek in grut fleanberik. Foar lange missys is it tastel útrist mei in galley mei koken, in sitpart mei tafel foar fjouwer persoanen en in pear bêden.
De Orion hat foar it útfieren fan syn taak mear as ien oan opspoaringsmiddels. Foar it opspoaren fan ûnderseeboaten wurde sonorboeien yn it wetter sketten. De Orion koe dêr flinke oantallen fan meinimme en it lûd dat dizze boeien opfange en trochstjoere nei it fleantúch analysearre wurdt troch de Sensor 1/2 bemanningsleden. Dêrmei kin in ûnderwetterfarrende ûnderseeboat detearre, klassifisearre en lokalisearre wurde. Fierders hat de Orion in 360 ° om ' kijkende ' radar, in Ynfra Read Deteksje systeem, soms ek Low-Light-Video, in passive radar (ESM) en in apparaat om lokale fersteuringen fan it ierdmagnetysk fjild te finer lykas in ûnderseeboat.
De oanfalswapens binne ûnder oare torpedo's, nukleêre djiptebommen, konvinsjonele djiptebommen, seeminen, en ferskate typen raketten. Dizze wapens koene yn ferskate gearstallings en oantallen meifierd wurde. Foar selsferdigening binne guon Orions fierder útrist mei saneamde 'chaff and flare' lansearynstallaasjes.
Nederlân[bewurkje seksje | boarne bewurkje]
De Marine Loftfearttsjinst hat 13 Lockheed P -3 C Orion Update II (V 300 - V 312) tastellen oanskaft ta ferfanging fan de SP-2 H Neptune. De earste fjouwer waarden yn 1982 yn gebrûk nommen, de lêsten yn 1984. Fan de oanskaf fan ekstra Orions hat men nei 1984 ôfsjoen. De Orions fungearren as 'earen en eagen' fan de float en koene dêrneist ek noch oanfalle. De Nederlânske tastellen wiene útrist mei ferskate sensoaren om floatferbannen en ûnderseeboaten op te spoaren, te klassifisearjen / identifisearjen / lokalisearjen en eventueel oan te fallen of in oanfal te koördinearjen.
De thúsbasis wie it Marine Fleankamp Valkenburg yn Valkenburg, Súd-Hollân. Dêr fleagen de Orions wei benammen foar trainingsdoelen en flechten foar de Nederlânske Kustwacht.
Sûnt de ein fan de Kâlde Oarloch waarden de fleantugen hieltyd ynset foar krisisbehearskingsoperaasjes, lykas de maritime blokkade fan eardere Joegoslavië, operaasjes ûnder de Kosovo-krisis, operaasjes boppe Afganistan en de Perzyske Golf. Ut eachpunt fan besunigings waarden ein jierren njoggentich trije tastellen út tsjinst nommen, dy 't opslein waarden by it bedriuw OGMA yn Portugal. De oare tsien waarden yn de Feriene Steaten modernisearre troch Lockheed Martin. Mei de modernisearring, Capability Upkeep Program (CUP), like de takomst fan de Orion yn Nederlânske tsjinst oant op syn minst 2020 garandearre. De kosten it fleantúch fan it CUP-programma wiene goed 20 miljoen euro. Wylst de fleantugen modernisearre waarden besleat yn 2003 minister Henk Kamp lykwols dat de tsien Orions per 1 jannewaris 2004 ôfstjitten wurde koene, omdat de ûnderseeboatdriging ôfnaam wie. Ein 2004 kocht Dútslân acht eksimplaren foar 295 miljoen euro. Portugal kocht de oare twa modernisearre tastellen en ek de trije net modernisearre tastellen dy't earder út tsjinst nommen wienen. Yn totaal betelle Portugal 70 miljoen euro foar alle fiif tastellen. Yn 2006 waarden de lêste Orions oerdroegen en it Marine Vliegkamp Valkenburg opheft.
Technyske gegevens fan de P-3C[bewurkje seksje | boarne bewurkje]
- Bemanning: 11
- Lingte: 35,61 m
- Spanwiidte: 30,37 m
- Hichte: 10,27 m
- Fleugeloerflak: 120,77 m²
- Fleugellingte: 7,6
- Gewicht leech: 27.892 kg
- maks. startgewicht: 64.410 kg
- Tankynhâld: 34.800 Liter
- Oandriuwing: fjower Rolls-Royce-Allison-Propellerturbines T56-A-1 fan 4.910 hk
- Heechste faasje: 761 km/o op 4575 m
- Krúsfaasje: 639 km/o op 7620 m
- Klimfaasje: 10 m/s
- Tsjinstplafond: 8625 m
- Aksjeradius: 2.494 km op in patrûljeflecht fan trije oere.
- Wapenlading: 9072 kg (yntern 3290 kg plus ekstern oan tsien ophingpunten 5782 kg), djiptebommen, minen, torpedo's, raketten
| Boarnen, noaten en/as referinsjes: |
|